Max Silberberg był pierwszym udokoumentowanym właścicielem obrazu. Jako zaangażowany współtwórca kultury we Wrocławiu, wszedł w 1920 r. w porozumienie ze Śląskim Muzeum Sztuk Pięknych, któremu obraz został następnie podarowany. Tymczasowo jednak miał pozostać w posiadaniu Maxa Silberberga i dopiero po śmierci tego kolekcjonera i jego żony przejś "bezpośrednio na własność" muzeum. W wyniku tego także w późniejszym okresie potwierdzona jest obecność obrazu w zbiorach Silberberga.

W warunkach narodowego socjalizmu doszło do zerwania umowy. W 1939 r. rozpoczęła się we Wrocławiu systematyczna konfiskata majątków żydowskich. W tym samym roku obraz Carla Schucha trafił do muzeum, chociaż państwo Silberberg jeszcze nie zostali deportowani i do października 1941 r. mieszkali we Wrocławiu.

W czerwcu 1942 r. obraz został zabezpieczony w składnicy w Kamieńcu Ząbkowickim. Po zakończeniu wojny pozostawał w ukryciu nowych polskich władz, które przekazały go w 1946 r. do Muzeum Narodowego w Warszawie.

Karl Scheffler, Die Sammlung Max Silberberg, In: „Kunst und Künstler“, 30 (1931), S. 16

Malarstwo Europejskie. Katalog zbiorów, II, Warszawa 1967, S. 103

Malarstwo niemieckie w XIX w. Obrazy ze zbiorów polskich, wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie, red. Iwona Danielewicz, Agnieszka Ciska, Warszawa 2005, s. 109

• Dr. Hans-Joachim Hinz